A whole new experience!

Hier zit ik weer hoor, lekker voor ons huisje, een biertje binnen handbereik, nadenkend over hoe ik alles kan verwoorden van de afgelopen twee weken..

Zondag werd ik helaas een beetje ziek, snipverkouden, terwijl het hartje zomer is in Pretoria. Met de hoop dat een flinke nachtrust me goed zou doen ging ik vroeg slapen. Helaas lag ik 's nachts heel wat uren wakker en werd ik ziekjes wakker.
Maar goed, Venda stond op de planning dus nadat Carolien ons de laatste moed had ingesproken zaten we even later in de auto. Onderweg kochten we wat overlevingsvoedsel om te voorkomen dat we met hongerbuikjes naar bed zouden moeten.
Na een rit van zo'n 4uur belde ik Shirley, de directrice van de school waar we zouden stage lopen, zij vertelde dat we maar naar het tankstation moesten rijden en ze zou 'iemand' sturen om ons op te halen. Toen ik de verbinding verbrak bedacht ik dat diegene natuurlijk helemaal niet wist hoe wij eruit zouden zien of wat voor auto we hadden. Gelukkig vielen we nogal op als enige blanke dus dit was geen probleem, we werden door onze gastvader Bornwise opgehaald. Bij het kantoor aangekomen maakten we kennis met Shirley maar al snel werden we snel meegenomen naar ons gastgezin 'you need to rest!'.
Daar aangekomen werden we vanuit de kamer al begroet door 'oma' (type Big Momma) van de familie Masia: hellooooo my daughters, you are welcome, come in! Ik ging als eerste en kreeg een dikke knuffel en natte kus in m'n nek, daarna kregen Kylie en Linda dezelfde behandeling.
Na wat vragen zoals: what's your name? (Die moest ik minstens 5 keer noemen, Astrid is een vreselijk lastige naam voor ze) What does it means? What are the names of your parents? What kinda work do your parents? en duizend keer: 'you are welcome!!' werden we meegenomen naar het huisje waar we zouden verblijven. Hier maakten we kennis met ons gastgezin: vader Bornwise hadden we al ontmoet (hij is een zoon van oma) lieve moeder Thembi, hun zoontje Hlayi van 4 en zijn zusje Khanyisa van 2.
Het huis was klein: een woonkamer, een slaapkamer voor ons (waar eerst niks stond maar al snel een matras naar binnen werd gebracht) en een slaapkamer voor de ouders die ze deelden met de kinderen en een badkamer. Deze laatste bestaat uit een wc (YES! niet in een gat in de grond dus) en een bad. Zonder douchekop. Ook is er geen warm water dus dat betekende water koken.
Het was best een beetje onwennig op het begin: wat is normaal om te doen en wat niet? Wat wordt er van ons verwacht? Gelukkig kwam Tsakani, de elfjarige dochter van Bornwise, ons vergezellen en konden we met haar kletsen over van alles en nog wat. Ook René (18) kwam langs, zij is een tantezegger van Big Momma. Jep, de familiebanden zijn echt bijna niet te volgen maar oké.
Ik was wel erg benieuwd wat we te eten zouden krijgen maar gelukkig was het niks om bang voor te zijn: rijst met een soort pittige tomatensaus, sla, kip, aardappelsalade en bieten. Erg lekker!
Het was wel gek om te zien dat ze hier aan de ene kant best arm lijken maar er tegelijk een luxe koelkast, grote tv en uitgebreide stereoset aanwezig zijn. Ook heeft de vader een huge telefoon waarvan ik eerst zelfs dacht dat het een tablet was. Ze gaan gewoon heel anders met hun geld om.
Big Momma kwam 's avonds nog even langs en praatte vol lof over 'Anna' (Annewil), volgens mij was Annewil echt de perfecte student hier: ze dronk niet, rookte niet, hielp met koken, hielp met de afwas en wilde iedereen leren kennen. Een stille hint om net zo te doen als Annewil dus.
Vandaar dat we maar snel de afwas gingen doen toen Big Momma weer naar huis was.
Moe van alle indrukken gingen we 's avonds vroeg naar bed. Deze nacht mocht ik in het midden slapen want we moesten we met z'n drieën in 1 bed, bewegen kon ik bijna niet en ik was nog steeds niet fit. Niet echt een ideale eerste nacht dus.

Dinsdag werd ik al vroeg wakker van alle geluiden, Thembi was al vanaf 5u uit de veren om van alles voor te bereiden. Wij gingen een uur later uit bed. En na het ontbijt (een witte boterham met 'spread', boter) konden we naar Mahonisi Christian Learning Centre. Toen we weg wilden rijden werden ons broertje en zusje nog snel de auto ingeduwd, of wij ze even wilden meenemen, prima joh.
Dat het er hier makkelijk aan toe gaat bleek op school alweer, de leraren vroegen gelijk of we lessen wilden overnemen. Ik ging naar graad 1, groep 3 in Nederland, ik had nog geen stap in het lokaal gezet of 30 donkere kindjes stonden op en schreeuwden:
GOODMORNING MAM!!
oh eh, goodmorning class!
WE'RE FINE MAM, THANK YOU MAM, AND HOW ARE YOU?
*oh ik had dus moeten vragen hoe het met ze gaat, volgende keer beter*
I'm fine, thank you!
Ik stelde me voor en weer bleek dat mijn naam erg lastig voor ze is, zelfs als ik Astrid op z'n Engels uitspreek: Estrit. Dus vanaf dat moment ben ik mam Esther voor ze. Dat kunnen ze tenminste uitspreken haha.
Nadat alle kinderen om de beurt op moesten staan om hun naam te noemen ging ik maar achterin de klas zitten. Gelijk riep de juf me want ik moest haar helpen bij het vak Life Skills, ze had allemaal plaatjes van verschillende huizen uitgeknipt die de kinderen op moesten plakken.
Goed, het eerste plaatje moest exact onder de streep, als kinderen dit niet deden schreeuwde de juf naar ze. Het tweede plaatje moest precies 4 regels onder dit plaatje, als dit toch verkeerd ging kregen ze weer een snauw. Zo ging het door tot en met plaatje 10 en ondertussen vroeg de juf mij om de spelling van verschillende woorden, erg toch?
Na de les drukte ze me 30 schriften in m'n handen, of ik even wilde nakijken want zij moest wat anders doen. De volgende 10 minuten zat ik dus in m'n eentje in de klas.
Gelukkig was het hierna pauze en konden we met z'n drieën even bijkomen. Hierna ging ik naar graad 2 waar ik heb beloofd dat ik met ze zou zingen en later naar graad 3. Dit was een groep van 50 (!) kinderen en zij hadden een meester. Een jongetje praatte voor zijn beurt en als reactie daarop kreeg hij een trap tegen z'n benen, echt bizar.
Na deze eerste stagedag reden we met een auto volgeladen met donkere kinderen en onze gastmoeder naar 'huis'. Even kennis maken met de plaatselijke supermarkt en flessen water inslaan.
Linda en ik gingen 's middags helpen met koken in het huis van oma want bij ons werkte het gas niet. Africa-life. Ze riep me bij zich, 'What do you eat for breakfast?' 'Oh we ate bread with spread this morning and we bought jam so this is fine!' 'No, what do you eat for breakfast when you're home? We want to know en we buy it for you!'
Na nog drie keer gezegd te hebben dat dit echt niet nodig is en dat we het leuk vinden om ons aan te passen aan de cultuur leek het alsof ze een beetje boos werd dus toen zei ik maar braaf dat we in Pretoria elke ochtend yoghurt met muesli aten.
Gelijk werd het op een briefje geschreven, ik had er niet echt een lekker gevoel bij want Thembi zat erbij en het leek erop dat zij werd afgekraakt omdat ze dit niet gelijk voor ons had gekocht. Toen we thuis kwamen zei Thembi dat we weer naar de winkel konden gaan om yoghurt te kopen, we zeiden dat dit echt niet nodig was maar ze kreeg bijna tranen in haar ogen en ze dat haar schoonmoeder er echt op stond en geld had gegeven om het te kopen. Dus, op naar de winkel voor de tweede keer deze dag samen met Rene. Zij is echt een enorme grapjas en ik heb heel erg met haar gelachen.
Woensdag stond het ontbijt voor ons klaar (jaja, yoghurt met muesli) en gingen we weer met ons 'broertje en zusje' naar school.
We draaiden mee in graad 4, 5 en 6. De leraren waren heel erg geïnteresseerd in ons en wilden van alles weten over Nederland. Best raar dat ze tegen de kinderen dan zoveel harder zijn.
's Middags maakten we kennis met de wiskundeleraar, echt een leuke man, hij betrok ons ook bij de les door ons een lesboek te geven. Het onderzoek waar we mee bezig zijn gaat over de adaptiviteit binnen de wiskundeles dus we hebben gelijk het een en ander met hem besproken. Toen de school uit was hebben we de kinderen opgehaald en keken we of Thembi er nog was (net zoals de hele familie werkt zij op school) zodat ze mee kon rijden. Zij was al weg volgens Tsakani, dus op naar huis! Daar aangekomen zat de deur op slot. Dus wat doe je dan? Lekker naar de KFC voor een cappuccino en muffin. Even tijd met z'n drieën, dat hadden we nog niet gehad hier. In het winkelcentrum hebben we even gekeken in de kledingwinkels maar ik had al genoeg geld uitgegeven in Kaapstad en Pretoria dat ik maar niks heb gekocht (verstandig hè mam). Thuisgekomen heb ik maar snel weer de de droogdoek erbij gepakt want Thembi was onder het koken bezig met de afwas en manlief lag prinsheerlijk op de bank een dvd te kijken, wat hij overigens elke dag deed. Donderdagochtend de eerste poging om mijn haar te wassen,
(voor de beeldvorming: ik kreeg een grote pan met warm water waar ik elke keer een beetje van in een kom goot, daarna mengde ik het met koud water en maakte ik mijn haar nat zodat ik de shampoo erin kon doen, vervolgens een paar keer de kom met water vullen en de shampoo eruit spoelen en daarna met conditioner hetzelfde verhaal) en op stage bezig geweest met ons onderzoek door een les te observeren en de kinderen een enquete in te laten vullen.

Bij de mannelijke collega's was het deze dag erg gezellig, zij wilden van alles over Nederland weten: ze vonden het erg bijzonder dat we allemaal fietsen in Nederland en lagen in een scheur toen ze hoorden dat we in Nederland tot onze 67e door moeten werken. Ook vonden ze het erg grappig dat er maar zo weinig mannen in het onderwijs werken.
Deze avond zouden wij voor het avondeten zorgen en omdat Thembi de huuuuge was ging doen vroeg ze of we dochterlief mee wilden nemen. In het winkelcentrum werden we filnk aangestaard, een vrouw kwam zelfs voor ons staan en begon tegen Khanyisa te praten. 'Is she a daughter from Masia?' 'Yes, but we did not kidnapped her, we stay at their house!' Haha ons-kent-ons dus..
Na het meisje verwend te hebben met wat drinken en onszelf met koffie gingen we naar huis om Pilaf te maken.
Vrijdag stonden de eerste lessen op het programma, ik had graad 2 natuurlijk beloofd om met ze te zingen en na de tweede pauze zouden we deze les geven. Vlak voor de pauze kwam de groepsleerkracht naar ons toe, of we de les nu even konden doen want straks was er toch geen tijd voor. Okeeeu competentie flexibiliteit weer getest en even later waren we 'This is the Day' aan het zingen, de kinderen leerden snel dus konden we 'm even later in het Nederlands aanleren. Erg leuk om te horen! Na de pauze zouden ze sport hebben en de juf vroeg of wij dat wilden geven. Het maakte niet uit wat. Dus na de pauze gaven we gym aan een groep van 39 kids, we deden een spel genaamd konijn en hond (waarbij de konijnen een hol moeten vinden voordat ze door de hond gevangen zijn) de kinderen vonden het geweldig! Normaal doen ze alleen verstoppertje en tikkertje.
Het niet-koken beviel Thembi wel goed en wij vonden het ook leuk om te doen dus vrijdag bakten we pannenkoeken. Onze kookkunsten vielen wederom in de smaak en na de afwas hadden wij ook lekker weekend wat betekende: slapen zonder wekker.
Zaterdagochtend even naar oma om en het eerste wat ze zei was dat ze een Afrikaanse naam had bedacht voor ons. Vanaf dat moment ben ik Sasekasi voor haar. Ik vroeg aan wat het betekende, 'beautiful, everything on you is beautiful' - ik voelde me alles behalve mooi na een week in stoffig Venda en geen douche, maar wel lief!
's Middags gingen we naar Bobha. Een holiday resort waar je kunt zwemmen en braaien. Helaas had Bornwise troubles met de auto dus hij was de hele tijd weg omdat er een vriend zou komen met een nieuwe accu. Die vriend kwam niet echt opdagen dus wij gingen met ons drieën + Thembi, Tsakani, Hlayi, Khanyisa en nog een nichtje naar huis. In een auto. Volle bak dus! Die avond hielp Kylie me met 'douchen', weer bakken water over je heen gooien en een beetje een frisser gevoel.
Zondag zouden we naar de kerk zoals we de vorige avond hadden afgesproken met een vriend van Bornwise. Toen meneer er vijf minuten na de afgesproken tijd er nog niet was (we hoorden later dat hij veel te veel had gedronken de avond ervoor) gingen we zelf maar, het was toch tegenover ons huis. Daar zagen we de juf van graad 1 staan die ons gelijk met een dikke knuffel begroette. Zij nam ons mee naar binnen waar we door heel veel donkere ogen werden aangestaard. Tot een half uur hierna bleven er mensen binnen komen en ondertussen was er een mensen aan het zingen in microfoons. De muziek stond echt kei- en keihard! Kylie liep zelfs naar huis om wc-papier in haar oren te doen, hilarisch! We waren in een echte 'Halleluja-kerk' beland. Toen de dienst begon werden wij heel warm welkom geheten: 'a special welcome to our friends, you have to enjoy every moment. We love you and God bless you' en even later werd er een dienblad gebracht met drie blikjes drinken. Het eerstvolgende lied kenden we! Dat betekende lekker meeswingen! Het zingen werd afgewisseld met gebeden, erg apart, overal stonden mensen hardop te bidden en te huilen.
De preek werd gelukkig in Engels gesproken, of beter gezegd geschreeuwd, en elke keer als de dominee 'Halleluja!' zei, riep de gemeente: 'Amen!'
Bijna drie uur later stonden we weer buiten, super leuk om zo'n dienst mee te maken!
Thuis gingen we eten (rijst: verrassend! Maar wel errrrg lekker) en de rest van de dag hebben we niet zo veel gedaan. Dit vond ik wel echt lastig, je bent je vrijheid kwijt en moet je aanpassen aan de cultuur. Vandaar dat ik ook wel even een dipje heb gehad, ik ging thuis meer missen en hoopte echt dat de rest van ons verblijf heel snel zou gaan.
Gelukkig was de tweede week alleen maar leuker!

Maandag begon al goed, wij zouden met z'n drieën de assembly verzorgen (dit is de weekopening met de school). Kylie vertelde het verhaal van 'de man in de boom' en ik speelde Zacheus, Linda speelde Jezus. We hadden de volle aandacht, de kinderen zijn dit ZO niet gewend! Een luid applaus ging er op toen we klaar waren en de leraren waren erg onder de indruk, they 'loooooved' it.
Later op de ochtend stond de wiskundeles voor ons onderzoek op de planning, ik zou de les geven. Volledig in het Engels dus best een uitdaging!
We brachten een vernieuwing door de kinderen in te delen in niveaugroepen. Dit was wennen voor de kinderen omdat ze normaal alle stof klassikaal aangeboden krijgen. De wiskundeleraar was erg enthousiast, gelukkig.
Dinsdagochtend viel het me weer op dat de kinderen vreselijk veel snoepen, elke dag kwamen wij rond half 8 op school aan en om die tijd vliegen de kauwgomballen, zakjes chips en flesjes met zure poeder je om de oren. Niet raar dus dat sommige kinderen afgebrokkelde of zwarte tanden hebben.
Na een dikke week waren we nog steeds erg bijzonder als enige blanken, een jongen uit graad 10 kwam naar me toe en stelde zich voor. 'Wauw.. just, wauw!' 'What?' 'It's just, I never met a white girl!' - echt hilarisch als ze zo verwonderd zijn!
Later deze week heb ik in graad 2 nog twee Bijbelverhalen verteld met bijbehorende verwerking. Weer bleek dat de kinderen dit absoluut niet gewend zijn: zomaar zelf een tekening maken over het verhaal en niet een kleurplaat inkleuren? En zelf een gebed schrijven in plaats van dat alles voorgeschreven wordt op het bord?
Hetcontact met ons gastgezin werd ook steeds leuker, nog steeds vond ik het frustrerend om te zien dat vaderlief helemaal niks doet, behalve op de bank liggen, film kijken en eten. De kinderen werden steeds spraakzamer en waren helemaal weg van ons. Met Thembi kregen we ook steeds leukere gesprekken, over het huwelijk hier en daar. Haar man heeft echt nog een bruidsschat voor haar moeten betalen en toen zij de eerste keer kennis maakte met zijn familie moest ze door een keuring: schoonmaken en koken, etc. Blij dat ik niet in die cultuur leef!

Donderdag was de laatste dag, een bloedhete dag ook. In elke graad hebben we afscheid genomen en samen 'Dit is de dag' aangeleerd en gezongen.
Van alle kanten kwamen kinderen aangestormd met tekeningen maar overal stond 'mam Linda, Lindy of Linder' op - de naam die ze het makkelijkst konden onthouden. Maar gelukkig, even later kreeg 'mam Easter' of 'mam Aster' ook van alles. Super lief.
Niet alleen de kinderen vonden het jammer dat we gingen, de leraren riepen ook dat ze heel erg van ons hielden en dat we absoluut terug moesten komen. Of we al wisten wanneer dat precies was want dan konden ze er rekening mee houden..
Lastig om dan uit te leggen dat dit niet zomaar gaat. 's Middags gingen we met Thembi naar een winkeltje waar ik een Afrikaanse rok heb gekocht. Hij lijkt wel een beetje op Staphorster Klederdracht, kobaltblauw met bloemen. Oma Poolman zou 'm prachtig gevonden hebben :).

Nadat we 's middags onze tas hadden ingepakt gaven we ons afscheidscadeautje aan familie Masia, foto's en een financiële bijdrage. Daarna gingen we de braai voorbereiden.
Ik hoorde een raar geluid, van een beest ofzo.. Bleek dat het een kip was waarvan de nek werd omgedraaid! Ik vluchtte maar snel naar de slaapkamer want even later werd de kip in de keuken ontdaan van zijn kop en veren. Brrrr!
Tussendoor kwamen opa en oma langs, en yes! We waren goedgekeurd!
'You are wonderful ladies because you guys don't smoke and don't drink, the people here can so much learn from you.'
Eindelijk konden we gaan eten. Geloof het of niet, ik, Astrid Poolman, heb een kippenpootje gegeten! Jep, van de kip die een paar uur daarvoor nog vrolijk tokkend rondliep. En het was lèkker!!

Vrijdagochtend kon, na de laatste foto's en knuffels, de terugreis beginnen.
Ik heb de laatste 200km gereden waar ik best een beetje trots op ben, haha!
Thuis heb ik echt de lekkerste douche ooit gehad. Je leert de dingen die normaal zijn zo erg waarderen!

Mocht je tot hier zijn gekomen met lezen, allereerst: respect. Volgens mij ben ik alsnog de helft vergeten maar ik denk wel dat het duidelijk is dat dit een superervaring was die ik zeker niet had willen missen.
De eerste dagen hoopte ik dat het snel vrijdag 31 oktober zou zijn, zodat ik dit ook weer overleefd had. Nu kijk ik terug op een leuke, leerzame en gezellige tijd in een heel andere cultuur.

En nu.. Nu zijn er nog maar vier weken over. Ik kan het wel blijven zeggen: de tijd vliegt!
Of ik al heimwee heb? Nee, maar ik krijg wel steeds meer zin in het Nederlandse leven.
Een extra leuk vooruitzicht is dat ik een nieuwe kamer heb in Zwolle, of liever gezegd een huis! Samen met Renske en Nico. Maar eerst.. nog even genieten!

Fijn weekend!
Liefs Astrid